Program
ŚCIEŻKI PORANNE
Rozruch poranny
Piątek
Sobota
Niedziela
DżeMY
ŚCIEŻKI PORANNE
SŁUCHAJĄC: ciało – przestrzeń – spotkanie
Adrian Russi
Gdy zanurzamy się w kontakt improwizacji, szybko i klarownie ujawnia się przed nami złożoność i wieloaspektowość tej formy tańca. Poruszane są najróżniejsze warstwy istoty ludzkiej, co sprawia, że umiejętności wymagane od tancerzy są tak samo różnorodne. Czasami budzi to przytłaczające wymagania, ale najczęściej jest tak, że praktyka KI wywołuje w nas poczucie głębokiego odżywienia – fizycznego, emocjonalnego i społecznego.
Dla mnie fizyczność spotkania ciało-ciało stanowi punkt wyjścia dla całości. Obejmuje to wcześniejsze odczuwanie własnego ciała, bycie w kontakcie z podłogą i przestrzenią i wreszcie zróżnicowane słuchanie drugiego ciała. Słowo „słuchanie” podkreśla wagę dystansu dla obserwacji tego, co odczuwane. Dzięki temu tancerze zyskują większą swobodę w poszukiwaniu własnego ruchu. Przeszłość danej osoby i wszelkie uprzedzenia schodzą na dalszy plan, a na polu spotkań ruchowych z innymi pojawiają się często zaskakujące nowe ścieżki. Percepcja ma tu źródło wyraźnie fizyczne, jednak wszystkie warstwy człowieczeństwa zawsze wzajemnie rezonują. Dlatego taniec bywa tak satysfakcjonujący, tak osobisty i tak złożony.
Warsztat ten jest o percepcji i wynikających z niej możliwościach ruchu i spotkań. Przedmiotem badań będą też kwestie związane z dynamiką i siłą. Dlatego intencją może też być wyjście poza powolne, uważne spotkania ku tańcom dzikim i technicznie wymagającym, które wyłonią się z dostrajanego na bieżąco słuchania, jakie towarzyszy trwającemu ruchowi. W fazach swobodnego dżemowania uczestnicy będą mieli okazję podążać za osobliwością chwili, by znaleźć drogę do tańców pełnych wdzięku i żywotności.
TUŻ PRZED
Inna Falkova
To laboratorium dla praktyków ruchu zapraszające do wspólnego badania tego, co będzie dalej. Do badania potencjału społeczności, cywilizacji i kolektywnej inteligencji. Takiego, który może stać się zalążkiem celowego działania.
Wojna i pokój. Życie i śmierć. Polaryzacja.
Kiedy aktywnie badamy, zyskujemy świadomość i możemy kształtować doświadczenie. Ale kiedy doświadczenie przydarza się nam, realizacje pojawiają się poza naszą kontrolą.
Na przestrzeni dziejów rytuały i inicjacje przygotowywały ludzi na życiowe wyzwania – oferując krok naprzód, tuż przed prawdziwym doświadczeniem.
Wojna przynosi strach, śmierć i bitwę. Ale także wewnętrzną siłę, odporność i współczucie. Jak możemy zaangażować się w te siły bez nieświadomego wkraczania w samą wojnę?
Świat jest mały. Wojna żyje w naszych ciałach. Czy możemy stworzyć przyszłość, w której życie nie będzie kształtowane przez jej wzorce? Społeczeństwo, w którym niestosowanie przemocy nie jest utopią, ale realną możliwością?
Agresja i walka o władzę są częścią ludzkiej natury. Czy możemy je zintegrować bez odtwarzania wojny? Czy możemy świadomie kultywować pokój – nie jako coś, o co się potykamy, ale jako ucieleśnioną praktykę?
W codziennym życiu przyjmujemy istnienie za coś oczywistego. Dopiero na skraju utraty wartość życia staje się jasna. Czy możemy stworzyć warunki, by pozostać świadomymi, by działać celowo?
GRAWITACJA W RUCHU: Feldenkrais i kontakt improwizacja
Thomas Kampe
Warsztat integruje założenia metody Feldenkraisa® z kontakt improwizacją, wykorzystując eksperymenty ruchowe i uważną praktykę w parach do rozwijania świadomości, spontaniczności i łatwości w tańcu. Eksploracje oparte na metodzie Feldenkraisa złużyć będą pogłębianiu samoświadomości, doskonaleniu wrażliwość na dotyk i ciężar oraz odkrywaniu nowych ścieżek ruchowych oraz koordynacyjnej złożoności po to, by wspierać kreatywność i połączenie w partnerstwie.
Skupimy się na rozwijaniu płynnej koordynacji naszego wnętrza i na dostrajaniu umiejętności czucia grawitacji i środowiska w sposób twórczy. Korzystając z lekcji zawartych w książce „Świadomość poprzez ruch” oraz eksploracji opartych na dotyku, będziemy rozwijać zdolność czucia własnego rdzenia, pogłębiać relację z grawitacją i wzmacniać zdolność poruszania się z wydajnością i swobodą.
Metoda Feldenkraisa®, opracowana przez dr Moshe Feldenkraisa (1904–1984), to somatyczny proces uczenia się, który poprawia mobilność, wspiera samopoznanie i wywołuje dobrostan. Metoda ta zachęca do słuchania siebie i eksplorowania wewnętrznych odczuć. Aktywuje wrodzoną inteligencję oraz umiejętności relacyjne. Sprzyja komunikacji somatycznej poprzez dotyk, gotowości do „bycia z” i orientacji na grawitację, a w efekcie jest zaproszeniem do wrażliwego i porywającego tańca.
ROZRUCH PORANNY
Paulina Święcańka, Kamila Zięba
Godzinka by obudzić ciało i zmysły. Enegretyczny początek dnia. Obiecujemy, wchodzi lepiej niż kolejna kawa!
Pilates | Joga Vinyasa | Animal Flow
PIĄTEK
UMIEJĘTNOŚCI IK: OSADZENIE A PŁYNNOŚĆ
Marta Iucci
Podczas tych zajęć zbadamy nasze poczucie oparcia i pobawimy się możliwościami, jakie oferują nam nasze cztery kończyny w relacji do podłogi, po czym przejdziemy do relacji pomiędzy podłogą, przestrzenią i partnerem. Co możemy zrobić, by czuć siłę, przyjmując ciężar? Jak możemy klarownie poczuć własne oparcie i oparcie partnera, jednocześnie pozwalając tańcowi płynąć w tempie raz małej, to znów większej nierównowagi? I jak możemy pomóc sobie generować pęd oraz możliwość małych upadków czy lotów? Przejdziemy przez te pytania po kolei, tworząc przestrzeń do ekscytujących, a zarazem delikatnych ruchów.
ŁĄCZENIE SIŁ
Paweł Kubiak, Daniel Rojasanta
Jak jednoczyć siły?
Jak bezpiecznie wylądować?
Jak wspólnie się wznieść?
Jak oszczędzać energię?
Jak znaleźć płynne przejścia?
Jak być gotowym na to, co nieoczekiwane?
Jak wspierać się wzajemnie podczas ruchu?
Eksplorując podniesienia podczas tańca będziemy odkrywać obszar, na którym interakcje między uczestnikami ruchu niekoniecznie wpisują się w podziały na to, co w górze, a co w dole, kto wspiera, a kto jest wspierany, lecz zamiast tego tworzą wzajemną współzależność, w ramach której siły stale się mieszają. „Wspieranie” i „bycie wspieranym” nie są tu różnymi ani oddzielnymi tożsamościami, tylko równoczesnymi aspektami wymaganymi przy każdym ruchu. Będziemy badać komunikację poprzez ruch, w tym z wykorzystaniem podniesień, traktując je nie jako narzucone sekwencje ruchowe, ale jako proces wspólnej improwizacji i współtworzenia. Znajdziemy przestrzeń na zabawę, bezpieczeństwo i ciekawość, jednocześnie starając się być gotowym na to, co nieoczekiwane. Będziemy badać możliwości kontakt improwizacji od powolnego zestrojenia somatycznego po ruch akrobatyczny, łącząc kontemplację z dynamiką.
SOBOTA
KU WSPÓLNEMU OPARCIU
Christina Dohr
- Eksploracja konfliktu i współpracy z perspektywy kontakt improwizacji i aikido.
Jak otwieramy się na drugą osobę? Jak znajdujemy razem oparcie w obliczu przeciwstawnych sił, zmiennych kierunków i narastającego pędu? Zarówno w tańcu, jak i w życiu nieustannie wędrujemy linią połączenia – czasem z łatwością, czasem w napięciu. Ta sesja bada, w jaki sposób zasady kontakt improwizacji i aikido mogą pomóc nam odnaleźć harmonię z innymi bez wyrzekania się oparcia w sobie.
Wykorzystamy ćwiczenia prowadzone, eksploracje solowe i pracę w parach do badania następujących kwestii:
- Słuchanie poprzez dotyk: jak wyczuwać i odpowiadać, a nie reagować?
- Wspólna równowaga: skąd czerpać stabilność w ruchu, zarówno fizyczną, jak i relacyjną?
- Z ruchem, a nie przeciw: jak przekierowywać przeciwstawne siły w stronę kreatywnych możliwości?
- Jasne granice i miękkie krawędzie: jak trwać w wierności sobie, będąc jednocześnie w połączeniu?
Aikido uczy przyjmować energię bez oporu, łącząc się z atakiem i zmieniając jego tor. Kontakt improwizacja oferuje podobne podejście – zamiast walczyć z pędem, poruszamy się wraz z nim i szukamy ścieżki dla wspólnej równowagi i twórczej płynności. Obie praktyki pokazują, że wspólne oparcie polega nie na porozumieniu, lecz na dostrojeniu, które powstaje dzięki słuchaniu, adaptacji i wspólnemu działaniu.
Osoby początkujące są mile widziane. Sesja jest przeznaczona dla osób z różnych środowisk ruchowych, zainteresowanych potencjałem praktyki ruchowej dla rozwoju umiejętności relacyjnych.
MIĘKKIE KRAWĘDZIE
Maja Miśta
Gładkie, twarde i śliskie powierzchnie; nieustępliwa, przytłaczająca ostrość i szorstkość; rowki i zagłębienia. Zmiękczam wszystkie te właściwości materii wokół mnie, osiadając w ciele i rozciągając ruch w czasie. Zatapiam się w podłodze i ścianach, nurkuję w tkaninach i pod skórą, pływam w ciele i zmiękczam je. Dostosowuję tempo ruchu do tonusu tkanek i odkrywam amortyzującą strukturę szkieletu. Stopniowo przelewam ciężar w dialogu z grawitacją, przestrzenią i ciałem partnera.
Podczas tego warsztatu zbadamy potencjał ruchu w polu grawitacyjnym, w kompresji i dekompresji tkanek, w elastyczności powięzi i w objęciach drugiego ciała. Wykorzystując między innymi elementy tajskiego masażu oraz interpretację struktury ciała w oparciu o model „tensegrity”, zmiękczymy i spowolnimy upadki, uniesienia i spotkania z podłogą bądź z innymi ciałami. Zbadamy miękką jakość dotyku i ścieżki ruchowe wynikające z przeplatających się form i kształtów naszych ciał.
NIEDZIELA
KI i PERFORMANCE: JAK KOMPONOWAĆ SPADAJĄCE MASY?
Natascha Golubtsova
- Praktyka Instant Composition, improwizacja z przedmiotami
Te zajęcia są hołdem dla pierwotnego pytania Steve’a Paxtona: Co by było, gdybyśmy nie byli ludźmi, a jedynie masami? Co by było, gdybyśmy po prostu spadali, przyciągani do Ziemi przez grawitację – tak jak butelka, kamień, albo kawał muru? Jak mogę połączyć się z tym ciągłym spadaniem, wiedząc, że grawitacja jest siłą potężniejszą ode mnie, taką, która łączy wszystkie istoty ludzkie i nieludzkie, które zamieszkują naszą planetę?
Zaczynamy od własnego ciała, pozwalając by głowa, klatka piersiowa, miednica, ramiona i nogi swobodnie opadały – tak jak robią to na przykład butelki na wodę. Bawimy się przeróżnymi przedmiotami, łącząc się z ich ciężarem i integrując je z masą naszych ciał. Poprzez eksperymenty w parach i w triach z różnymi partyturami, podtrzymujemy wspólnie nasz ciężar i pozwalamy sobie opadać, eksplorując niuanse napięcia mięśniowego i jego nieskończone wariacje.
Na koniec komponujemy małe, zabawne, dzikie i wzruszające utwory kontaktowe, w których przedmioty są jednocześnie dla nas otoczeniem, jak również naszymi partnerami w tańcu. Współtworzymy ze sobą i dla siebie nawzajem. Czy możemy, wspólnie opadając, odkryć razem wsparcie, które jest wszędzie?
Miej ze sobą co najmniej jeden przedmiot o wadze 0,3–4,0 kg (może to być książka, torba, kamień, grejpfrut, cokolwiek).
POEZJA W RUCHU
Rosa Martino
- Taniec z centrum, taniec z serca
Taniec jest jak rozmowa – jak rzeka, która w każdej chwili płynie, zakręca i zmienia swój kształt. Wychodząc poza nawykowe wzorce, otwieramy się na łaskę odpuszczania.
Warsztat ten będzie żywym laboratorium udrażniania płynności w ruchu, wypełniania ciała miękkością i pogłębiania zdolności adaptacji. Będziemy eksplorować dialog między ciałami topornymi i subtelnymi, otwierając przestrzeń tylną, rozszerzając się we wszystkich kierunkach i wzmacniając w sobie odporność w toku odbijania się, ulegania i uwalniania.
Czerpiąc z tai chi i qigong, będziemy pracować z oddechem i z intencją, by uruchomić przepływ energii i pozwolić, by ruch pojawił się sam.
Zaczynając od medytacji i powolnych świadomie wykonywanych ćwiczeń, będziemy kultywować lekkość i otwartość. Następnie improwizacja ruchowa w kontakcie z partnerami wzmocni połączenie z własnymi ośrodkami energii, pogłębiając wewnętrzną świadomość i odblokowując nowe możliwości ruchu.
Co oznacza taniec z centrum? Jak to jest tańczyć z serca? Będziemy badać te zjawiska z udziałem partnerów, by wspierać w sobie ekspansję i uczyć się odpowiadać z otwartością i wrażliwością.
Poezja w ruchu to zaproszenie do wyjścia poza strukturę, do ponownego odkrycia poezji w każdym geście i do zaufania, że ciało, które zazna przestrzeni, znajdzie swój wyraz.
DOSTRAJANIE DŻEMU
Obecność i działanie
Seria partytur na otwarcie dżemów, opartych na praktyce głębokiej uważności i ucieleśnionego działania twórczego. Sposób na połączenie uważnego bycia w przestrzeni ze świadomym odbiorem zarówno własnego stanu wewnętrznego, jak i stanu grupy jako całości.
Jest to zaproszenie dla całej społeczności festiwalowej do wspólnego badania, w jaki sposób kształtujemy przestrzeń dżemową jako kolektyw, gdy kultywujemy w sobie ciało-umysł poprzez trening somatyczny i fizyczny, a także gdy troszczymy się o nasze wnętrze przy jednoczesnym połączeniu z innymi i z przestrzenią, w której razem jesteśmy.
Proponujemy improwizację muzyczną jako wsparcie praktyki, nie zapominając o wartości, którą niesie cisza. Otwieramy się na to, co „pomiędzy”. Pusta przestrzeń jest warunkiem, który czyni rozwój ruchu i improwizacji możliwym.
Takie „strojenia” prowadzą grupę na początku dżemów. Gdy zaś grupa osiągnie stan zbiorowy, dżem rozwija się dalej swobodnie. Celem jest podkreślenie potencjału artystycznego i performatywnego kontakt improwizacji w hołdzie korzeniom tej praktyki.
