O KONTAKT IMPROWIZACJI
„Kontakt Improwizacja to otwarta eksploracja kinestetycznych możliwości ciał poruszających się w kontakcie. Czasami dzika i wysportowana, czasem cicha i medytacyjna, jest to forma otwarta na wszystkie ciała i pytające umysły.”
– Ray Chung, Londyn 2009
KI to forma tańca oparta na fizycznych zasadach dotyku, pędu i dzielenia ciężaru. Praktyka KI to otwarta eksploracja, w której dwie lub więcej osób spotyka się poprzez wspólny punkt kontaktu i razem bada odczucia i impulsy. Tancerze wykorzystują w tańcu intuicję i własne zainteresowania, badają swoje potrzeby i granice. KI otwiera i uczy uważności na tu i teraz. Każda tańcząca osoba to część ciągle zmieniającego się krajobrazu, który ewoluuje pod wpływem indywidualnego poczucia czasu, przestrzeni i energii. „Słuchając” przez zmysł dotyku i propriocepcji, zestrajamy się i stale obserwujemy to, jak ludzkie ciała mogą współistnieć w rytmie i przepływie.
KI swoimi początkami sięga roku 1972. Steve Paxton, pionier tej techniki, połączył w niej swoje doświadczenia z tańcem współczesnym, akrobatyką i Aikido. Na różnorodne oblicza KI wpływa wiele innych technik, nurtów i badań, jak i indywidualne podejścia osób praktykujących i uczących. Ta praktyka tańca bada umiejętności spadania, równoważenia, podnoszenia przy minimalnym wysiłku i bycia lekkim podczas „lotów”’ oraz umiejętność słuchania i reagowania na partnerów i otoczenie. Tańcząc KI nie uzyskujemy jednoznacznych odpowiedzi, ale zagłębiamy się w nieustanną eksplorację, przez co ta praktyka pozostaje niezmiennie fascynująca i ciekawa.
Ray Chung określił kontakt improwizację, jako pustą formę, która staje się tym, co do niej włożymy. Simone Forti określiła KI jako formę artystycznego sportu. Te trafne opisy obejmują fizyczność w sporcie i kreatywność w sztuce, które są charakterystyczne dla KI. Do dziś improwizacja w tańcu stanowi przedmiot rozważań i badań zarówno osób praktykujących, jak i zajmujących się teorią.
„Kontakt improwizacja to mocowanie się z siłami fizycznymi i ze sobą nawzajem, na poziomie cielesnym i psychicznym. W działaniach tancerzy obserwujemy naturę ludzką w mikroskali: w ruchu, w bezruchu, w emocjach, dylematach, niepokojach i wirtuozerii. Wszystko to można dostrzec w wyjątkowo nielinearnej i pozanarracyjnej formie.”
– Nancy Stark Smith w wywiadzie z Paulem Robertsem, 1998
JAMY KONTAKT IMPROWIZACJI
Jam (czyt. dżam) to nieformalna przestrzeń, w której osoby tańczące praktykują kontakt improwizację, rozwijając zdolności fizyczne w komunikacji z partnerami. To czas na pogłębianie doświadczeń, „słuchanie” oraz odkrywanie własnej interpretacji tańca. To przestrzeń wolności i wyboru, ale również odpowiedzialności i samodzielności. W każdej chwili można zacząć lub zakończyć taniec albo zdecydować się na uczestniczenie w roli obserwatorki_a. Czasami przestrzeń jamu wypełniona jest muzyką, która wspiera taniec, czasami praktyka odbywa się w akompaniamencie własnego ruchu, innych osób i przestrzeni.
O KONTAKT IMPROWIZACJI
„Kontakt Improwizacja to otwarta eksploracja kinestetycznych możliwości ciał poruszających się w kontakcie. Czasami dzika i wysportowana, czasem cicha i medytacyjna, jest to forma otwarta na wszystkie ciała i pytające umysły.”
– Ray Chung, Londyn 2009
KI to forma tańca oparta na fizycznych zasadach dotyku, pędu i dzielenia ciężaru. Praktyka KI to otwarta eksploracja, w której dwie lub więcej osób spotyka się poprzez wspólny punkt kontaktu i razem bada odczucia i impulsy. Tancerze wykorzystują w tańcu intuicję i własne zainteresowania, badają swoje potrzeby i granice. KI otwiera i uczy uważności na tu i teraz. Każda tańcząca osoba to część ciągle zmieniającego się krajobrazu, który ewoluuje pod wpływem indywidualnego poczucia czasu, przestrzeni i energii. „Słuchając” przez zmysł dotyku i propriocepcji, zestrajamy się i stale obserwujemy to, jak ludzkie ciała mogą współistnieć w rytmie i przepływie.
KI swoimi początkami sięga roku 1972. Steve Paxton, pionier tej techniki, połączył w niej swoje doświadczenia z tańcem współczesnym, akrobatyką i Aikido. Na różnorodne oblicza KI wpływa wiele innych technik, nurtów i badań, jak i indywidualne podejścia osób praktykujących i uczących. Ta praktyka tańca bada umiejętności spadania, równoważenia, podnoszenia przy minimalnym wysiłku i bycia lekkim podczas „lotów”’ oraz umiejętność słuchania i reagowania na partnerów i otoczenie. Tańcząc KI nie uzyskujemy jednoznacznych odpowiedzi, ale zagłębiamy się w nieustanną eksplorację, przez co ta praktyka pozostaje niezmiennie fascynująca i ciekawa.
Ray Chung określił kontakt improwizację, jako pustą formę, która staje się tym, co do niej włożymy. Simone Forti określiła KI jako formę artystycznego sportu. Te trafne opisy obejmują fizyczność w sporcie i kreatywność w sztuce, które są charakterystyczne dla KI. Do dziś improwizacja w tańcu stanowi przedmiot rozważań i badań zarówno osób praktykujących, jak i zajmujących się teorią.
„Kontakt improwizacja to mocowanie się z siłami fizycznymi i ze sobą nawzajem, na poziomie cielesnym i psychicznym. W działaniach tancerzy obserwujemy naturę ludzką w mikroskali: w ruchu, w bezruchu, w emocjach, dylematach, niepokojach i wirtuozerii. Wszystko to można dostrzec w wyjątkowo nielinearnej i pozanarracyjnej formie.”
– Nancy Stark Smith w wywiadzie z Paulem Robertsem, 1998
JAMY KONTAKT IMPROWIZACJI
Jam (czyt. dżam) to nieformalna przestrzeń, w której osoby tańczące praktykują kontakt improwizację, rozwijając zdolności fizyczne w komunikacji z partnerami. To czas na pogłębianie doświadczeń, „słuchanie” oraz odkrywanie własnej interpretacji tańca. To przestrzeń wolności i wyboru, ale również odpowiedzialności i samodzielności. W każdej chwili można zacząć lub zakończyć taniec albo zdecydować się na uczestniczenie w roli obserwatorki_a. Czasami przestrzeń jamu wypełniona jest muzyką, która wspiera taniec, czasami praktyka odbywa się w akompaniamencie własnego ruchu, innych osób i przestrzeni.